8 juni 2020
Het is vandaag maandag 8 juni 2020. Lucas is vandaag 7 weken oud. Veel tijd om te vieren, laat staan te genieten met ons gezinnetje hebben we niet want opnieuw ligt hij in het ziekenhuis. Men zegt wel eens dat sommige kindjes nu eenmaal ‘lastige’ baby’s zijn. Niks aan te doen, ze groeien er wel uit. Maar wat doet dit met je als mama? En wanneer is ‘lastig’ zijn niet zomaar meer lastig zijn? Wanneer is ‘lastig’ zijn teveel? Meer nog, genoeg?
Een week na thuiskomt is Lucas beginnen huilen. In het begin deed dit ons niet veel in de zin van, we maakten er ons geen zorgen om. De weken verstreken en Lucas begon meer en meer te huilen. Hij is vandaag 7 weken oud en zit aan zijn vijfde soort voeding. Alle dokters lijken wel iets anders te zeggen. ‘Reflux, laten we hem op omeprazole zetten.’, ‘Neen, hij heeft een koemelkeiwitallergie, omschakelen naar aangepaste voeding.’, ‘Hij heeft zeker geen reflux want de siroop zou voor verbetering moeten gezorgd hebben.’ Hoe meer ik het doktersadvies volg, hoe luider mijn moederhart schreeuwt.
Hij heeft al eindeloos veel prikjes gehad in zijn mini handjes. Ik weet me soms geen raad. Ik sta erbij en kijk ernaar. Een gevoel van machteloosheid overheerst. Door dit alles krijg ik bijzonder veel respect voor mama’s (én papa’s) van wie hun kindje ernstig ziek is. Ik mag er zelf niet aan denken en kus mijn beide handen dat Lucas op dit alles na, kerngezond is. Je leert meer stilstaan bij bepaalde zaken en je leert meer genieten van de kleinere dingen in het leven. Van momenten met je gezin, van je kindje(s) oprecht gelukkig zien. Het lijkt zo een groot cliché maar wanneer je mama wordt, kijk je opeens met een andere bril naar de wereld. Je wordt gevoeliger. En neen, dit is helemaal geen vorm van zwakte. Je bent gevoeliger maar je voelt je tegelijk enorm krachtig. Je voelt je op en top vrouw. Je bekijkt vrouwen op een andere manier. Als echte krachtpatsers. Want dat is wat we zijn. Wie kan elke maand bloeden en doen alsof er niks aan de hand is? Wie slaagt erin om een huishouden te runnen, een fulltime job te hebben én kinderen groot te brengen? Wie kan zichzelf in een hoekje zetten en eens goed wenen maar desondanks toch in de bres springen voor wie ons nodig heeft? Wij!
Geloof me, er zijn heel wat papa’s die echte krachtpatsers zijn ook, maar je begrijpt wat ik bedoel. ;-)
Het voorbije weekend heeft Lucas bijna 48u onophoudelijk liggen krijsen. Neen, niet huilen. Krijsen. Dat soort dat door merg en been gaat. En weer stond ik erbij en keek ernaar. Natuurlijk had ik alles geprobeerd. Blokjes onder zijn bed, goed rechtop houden, ermee rondlopen, wiegend in slaap proberen krijgen, een draagdoek, zingen, muziek, fluisteren, oefeningen met de beentjes, over zijn hoofdje wrijven, in bad steken, bij me nemen. Niks hielp. Dus na eindeloos veel pogingen sta je erbij en kijk je ernaar. Opnieuw voel ik me machteloos.
Lucas is sinds deze ochtend opgenomen in het ziekenhuis. Na eindeloos veel adviezen hebben de dokter en ik er toch voor gekozen om een ph-metrie test te laten uitvoeren. En ik vind het persoonlijk ALLESBEHALVE LEUK. Ik realiseer me dat heel wat ouders deze test moeten doorstaan met hun mini mensje, maar om je kindje zijn of haar handjes te moeten vasthouden terwijl ze een sonde in zijn slokdarm duwen, is allesbehalve aangenaam. Ik probeer positief te blijven en hoop dat dit meer duidelijkheid brengt. Hoe dan ook is het niet voor niks. Is de test positief dan vertrekken we van daaruit. Is de test negatief dan kunnen we dat op z’n minst al uitsluiten.
Heel wat dokters zeggen me dat sommige kindjes nu eenmaal ‘lastig’ zijn en veel huilen tot en met hun 6 maand. En dan stel ik mezelf de vraag ‘HOE HOU IK DIT VOL?!’ Hoe houdt Lucas dit vol? Hoe houdt mijn relatie dit vol? Want laten we niet vergeten dat we naast mama zijn én papa zijn, ook nog een persoon zijn. Een koppel zijn. En weken zo goed als niks slapen, weken rondlopen als een zombie, dat weegt door. Ook op je relatie. Het gebeurt vaak dat ik richting de frigo loop om een pyjama voor Lucas te zoeken. En verwonderd ben ik dan om geen pyjama aan te treffen. Moe, uitgeput. Als je snapt wat ik bedoel.
Maandag heb ik examen. Ik moet nog 6 examens afleggen vooraleer ik eindelijk die verdomde (mijn excuses) bachelor in mijn handen krijg. En ja, je hoort me al afkomen. Eigenwijs persoon die ik ben, overtuig ik mezelf er dan ook van dat ik heus wel kan studeren terwijl ik lig te luisteren naar het gekrijs op de achtergond. Of terwijl ik Lucas in mijn armen hou om hem te troosten na het zoveelste prikje. Ik laat jullie nog weten hoe het is afgelopen. Maar ik probeer mezelf vooral ook niet voorbij te lopen. Want ook ik ben belangrijk. Niet enkel de mama in mij.
Een week na thuiskomt is Lucas beginnen huilen. In het begin deed dit ons niet veel in de zin van, we maakten er ons geen zorgen om. De weken verstreken en Lucas begon meer en meer te huilen. Hij is vandaag 7 weken oud en zit aan zijn vijfde soort voeding. Alle dokters lijken wel iets anders te zeggen. ‘Reflux, laten we hem op omeprazole zetten.’, ‘Neen, hij heeft een koemelkeiwitallergie, omschakelen naar aangepaste voeding.’, ‘Hij heeft zeker geen reflux want de siroop zou voor verbetering moeten gezorgd hebben.’ Hoe meer ik het doktersadvies volg, hoe luider mijn moederhart schreeuwt.
Hij heeft al eindeloos veel prikjes gehad in zijn mini handjes. Ik weet me soms geen raad. Ik sta erbij en kijk ernaar. Een gevoel van machteloosheid overheerst. Door dit alles krijg ik bijzonder veel respect voor mama’s (én papa’s) van wie hun kindje ernstig ziek is. Ik mag er zelf niet aan denken en kus mijn beide handen dat Lucas op dit alles na, kerngezond is. Je leert meer stilstaan bij bepaalde zaken en je leert meer genieten van de kleinere dingen in het leven. Van momenten met je gezin, van je kindje(s) oprecht gelukkig zien. Het lijkt zo een groot cliché maar wanneer je mama wordt, kijk je opeens met een andere bril naar de wereld. Je wordt gevoeliger. En neen, dit is helemaal geen vorm van zwakte. Je bent gevoeliger maar je voelt je tegelijk enorm krachtig. Je voelt je op en top vrouw. Je bekijkt vrouwen op een andere manier. Als echte krachtpatsers. Want dat is wat we zijn. Wie kan elke maand bloeden en doen alsof er niks aan de hand is? Wie slaagt erin om een huishouden te runnen, een fulltime job te hebben én kinderen groot te brengen? Wie kan zichzelf in een hoekje zetten en eens goed wenen maar desondanks toch in de bres springen voor wie ons nodig heeft? Wij!
Geloof me, er zijn heel wat papa’s die echte krachtpatsers zijn ook, maar je begrijpt wat ik bedoel. ;-)
Het voorbije weekend heeft Lucas bijna 48u onophoudelijk liggen krijsen. Neen, niet huilen. Krijsen. Dat soort dat door merg en been gaat. En weer stond ik erbij en keek ernaar. Natuurlijk had ik alles geprobeerd. Blokjes onder zijn bed, goed rechtop houden, ermee rondlopen, wiegend in slaap proberen krijgen, een draagdoek, zingen, muziek, fluisteren, oefeningen met de beentjes, over zijn hoofdje wrijven, in bad steken, bij me nemen. Niks hielp. Dus na eindeloos veel pogingen sta je erbij en kijk je ernaar. Opnieuw voel ik me machteloos.
Lucas is sinds deze ochtend opgenomen in het ziekenhuis. Na eindeloos veel adviezen hebben de dokter en ik er toch voor gekozen om een ph-metrie test te laten uitvoeren. En ik vind het persoonlijk ALLESBEHALVE LEUK. Ik realiseer me dat heel wat ouders deze test moeten doorstaan met hun mini mensje, maar om je kindje zijn of haar handjes te moeten vasthouden terwijl ze een sonde in zijn slokdarm duwen, is allesbehalve aangenaam. Ik probeer positief te blijven en hoop dat dit meer duidelijkheid brengt. Hoe dan ook is het niet voor niks. Is de test positief dan vertrekken we van daaruit. Is de test negatief dan kunnen we dat op z’n minst al uitsluiten.
Heel wat dokters zeggen me dat sommige kindjes nu eenmaal ‘lastig’ zijn en veel huilen tot en met hun 6 maand. En dan stel ik mezelf de vraag ‘HOE HOU IK DIT VOL?!’ Hoe houdt Lucas dit vol? Hoe houdt mijn relatie dit vol? Want laten we niet vergeten dat we naast mama zijn én papa zijn, ook nog een persoon zijn. Een koppel zijn. En weken zo goed als niks slapen, weken rondlopen als een zombie, dat weegt door. Ook op je relatie. Het gebeurt vaak dat ik richting de frigo loop om een pyjama voor Lucas te zoeken. En verwonderd ben ik dan om geen pyjama aan te treffen. Moe, uitgeput. Als je snapt wat ik bedoel.
Maandag heb ik examen. Ik moet nog 6 examens afleggen vooraleer ik eindelijk die verdomde (mijn excuses) bachelor in mijn handen krijg. En ja, je hoort me al afkomen. Eigenwijs persoon die ik ben, overtuig ik mezelf er dan ook van dat ik heus wel kan studeren terwijl ik lig te luisteren naar het gekrijs op de achtergond. Of terwijl ik Lucas in mijn armen hou om hem te troosten na het zoveelste prikje. Ik laat jullie nog weten hoe het is afgelopen. Maar ik probeer mezelf vooral ook niet voorbij te lopen. Want ook ik ben belangrijk. Niet enkel de mama in mij.
Reacties
Een reactie posten