PRAAT

Lieve lieve iedereen,

lief leeg blaadje papier, 

lieve hersenspinsels, 

wat is het al een hele tijd geleden dat ik hier iets heb online gegooid hé! Maar ik ben terug! En misschien zelfs nog iets mondiger dan voorheen...😄

Ik ben intussen een jaar mama van Lucas. Een jaar! Mijn baby is een jaar! En aan de soepkom te merken die ik deze week in mijn gezicht heb gekregen, is mijn baby geen baby meer. Mijn oh zo lieve kleine bengel, kreeg naar zijn zin niet snel genoeg een eigen lepel in handen waardoor hij vervolgens veranderde in een monstertje die zowel mij, als de grond doopte in soep. Vervolgens krijste hij het uit, trok aan mijn haren, sloeg in mijn gezicht, beet in mijn schouder en wanneer ik hem neerzette om af te koelen, rolde hij op zijn buik en werd bijna blauw door zijn adem in te houden. Dus ja, dat was dan een glimp uit het leven met een eenjarige! 

Ik ben sinds een half jaartje een alleenstaande mama. En ik hoor sommige al denken 'Nog een kind die moet opgroeien in een situatie waar ouders enkel aan zichzelf denken.'. Een zeer jammere zaak, die vooroordelen, het ouderschap verbloemen en alle taboes die nog steeds overheersen op heel wat vlakken.

Ik ben een alleenstaande mama én ik ben ervan overtuigd dat een kind beter af is in twee huizen waar het alle liefde krijgt die het nodig heeft, zonder daarbij getuige te moeten zijn van uit de hand lopende ruzies en discussies. Zonder de stress te moeten ervaren en een kind te ontnemen een kind te kunnen en mogen zijn. Ik ben een bewust alleenstaande mama in die zin dat ik mijn geluk ook prioriteer. 

Weet je? Het gaat als volgt: Je ziet allemaal schattige babyfoto's, picture perfect families van influencers of van in uw dichte omgeving, zonder daarbij te weten wat er achter 4 muren gebeurd. Je voelt de drang om een kindje te hebben omdat je het gevoel hebt dat een stukje van jezelf ontbreekt. Je voelt je verbonden met je partner in die mate dat je dit geluk wilt delen. En alles dat ik hierop kan zeggen is: Bezint eer ge begint. Ja, ik weet het. Klinkt cru, klinkt hard. Maar een kind hebben, het is geen rozengeur en maneschijn. Het is geen pronkstuk om mooie instagramplaatjes van te maken. Driekwart van de tijd ligt uw huis erbij alsof er juist een vrachtwagen is doorgereden, ben je bezig met het opdrinken van je 6e koffietas (Ja hoor, om 7u 's ochtends) en ben je blij als je eindelijk eens gedoucht bent tegen een uur of 20. 

Ik herinner mij nog perfect alle zinnen die ik zei wanneer ik zwanger was van Lucas. 'Ik ga geen mama worden die mijn kind ongezonde dingen laat eten', 'Ik wil gerust eventjes niet slapen om voor dit perfecte wezentje te zorgen hoor!', 'Fit worden? Oh dat ben ik terug in no-time! Baby eruit en gym in, duh!', 'Ik ga heus geen schuldgevoel hebben als ik mijn kind achterlaat om een avondje plezier te hebben, IK TEL OOK!!' En in mijn geval: 'Examens met een baby? Ik studeer wel gewoon als die slaapt?'

Uiteraard hou ik met mijn ganse hart van Lucas. Uiteraard heb ik geen seconde spijt van het feit dat ik voor Lucas heb gekozen. Maar wist ik een jaar geleden wat ik vandaag wist, dan zou ik eens goed gelachen hebben met alle fabeltjes die heersen rond het moederschap/ouderschap. 

Dat van dat gezond eten? Weet je, als de enige 2 minuten rust die je soms kan hebben op een dag schuilt in het geven van een stukje chocolade aan je kind, dan geef je met een gerust hart een stukje of 5. Slapen wanneer de baby slaapt? Vergeet het hé. Tenzij je kaboutertjes hebt die je was komen doen, strijk komen doen, huis opruimt, boodschappen doet, doucht in jouw plaats, eten maakt,... En in mijn geval ook nog studeert, examens maakt en papers schrijft. Je slaapt niet wanneer je baby slaapt. En als je baby dan 4 maanden of langer niet slaapt, ja, dan betekent het dat ook jij niet slaapt. Ik hoor heel vaak jonge vrouwen zeggen 'Het enige wat me tegenhoudt is mijn slaappatroon die zou gaan veranderen' of 'Dat ik in het begin zo weinig ga slapen'. Vrouw, uw slaappatroon veranderd niet, uw slaappatroon is onbestaande. En dat 'in het begin', maak daar maar de eerste paar jaar van. En over dat fit worden? Goeie grap! Je bent al blij als je een blokje om kan wandelen zonder het gevoel te hebben dat je op ieder moment het loodje kan leggen. Om 'fit' te blijven, heb je een zekere routine nodig. En laat het nu juist die routine zijn die 180 graden is gedraaid door het krijgen van een kind. Nou, zo kan ik wel nog eventjes doorgaan but you get the idea. 

Mensen, mensen, mensen... Je zou bijna denken dat als mama zijnde wordt geacht om superhuman te zijn. En weet je nou precies hoé deze gedachten in ons hoofd geplant raken? Door ervaringen met elkaar te gaan vergelijken. Het mama zijn is niét vergelijkbaar. En laat dat nu eens duidelijk zijn. Elke mama is een ander persoon. Personen kunnen niet vergeleken worden met elkaar. Elke mama bevindt zich in een andere situatie, in een andere mentale toestand. Elke mama bevindt zich in een andere fysieke toestand na de bevalling. Elke mama gaat anders om met slaaptekort. En om te eindigen: Elk kind is anders. Mocht elke ouder en elk kind hetzelfde zijn dan zou er dé handleiding bestaan voor het perfecte ouderschap. Piece of cake! En dan zouden psychologen, therapeuten, pedagogen, ...  geen werk hebben. WAAROM voelt iedereen zich altijd zo genoodzaakt om situaties met elkaar te gaan vergelijken? Is het om je eigen onzekerheden niet te moeten toegeven? Is het omdat anderen zien struggelen jou een zekere voldoening geeft? Geef je borstvoeding, ben je een godin. Geef je flesvoeding, ben je een egoïstisch kreng. Laat je je kind huilen, doe je je kind tekort. Haal je het uit zijn bedje bij het minste kreetje, dan leer je je kindje de 'pakziekte'. Oh, de pakziekte. Goeie grap die pakziekte trouwens. Ik weet niet welke slimmerd op dat idee is gekomen zo'n 80 jaar terug. Little did I know dat mama worden ook zou betekenen dat ik 101 ongevraagde adviezen op mijn bord zou krijgen. Want ja, het hebben van één kind is natuurlijk te weinig en je weet ongetwijfeld véél minder dan iemand die er twee, drie of meer heeft. Dus m.a.w.: Bij het tiende kind ben je ongetwijfeld een expert in het moederschap. Doe eens even serieus. 

Mensen, weet je zelf wel wat er van ons verwacht wordt? Wat wordt als goed geacht? Wie heeft het recht om adviezen te geven aan anderen? Wat geeft je het recht om te oordelen? Ik heb er dus schijt aan. En als ik heel eerlijk ben, doe ik gewoon nog steeds lekker hard mijn eigen zin. Ongeacht de moedermaffia, ongeacht de vooroordelen en ongeacht de pijnlijke taboes. 

Over die taboes gesproken: Alleenstaande mama zijn, dat staat in deze tijden gelijk aan gefaald hebben, egoïstisch zijn en elke dag boterhammen met choco moeten eten. Ik stel me oprecht de vraag hoe het mogelijk is om een alleenstaande ouder te zien als iemand die gefaald heeft. En daar hangen dan ook weer de ideaalbeelden aan vast. Want een familie met enkel mama, of een familie van mama en mama of papa en papa, of enkel papa,... Tja, dat is natuurlijk geen familie. Het is niet voor niks dat niet-heterokoppels zich moeten verantwoorden wanneer ze een kind in hun leven willen brengen. En dat terwijl zij evenveel recht hebben hierop. Alles wat buiten de ideale normen van de maatschappij valt, wordt gezien als 'complex'. Trouwens, die ideale normen? Die creëren wij zelf hé! Een doordenkertje. Nog steeds vindt driekwart het beter dat familiale ruzies worden doodgezwegen en dat koppels doodongelukkig verder gaan 'voor de kinderen'. Mensen, je gaat niet verder voor de kinderen want kinderen hebben niks aan ouders die zelf niet gelukkig zijn of ouders die geen halve dag kunnen zonder ruzie. Het zit allemaal in dat hoofdje. Daar vanboven. En dat alles gekoppeld aan schaamte en angst voor het onbekende.

Ik ben eerlijk als ik zeg dat het moederschap voor mij werkt als één van de beste levenslessen. Maar ik ben ook eerlijk als ik zeg dat ik er soms gewoon even het schijt aan heb. Aan de taboes, aan de ideaalbeelden, aan vooroordelen en vooral aan het moederschap schetsen als énkel en alleen een roze wolk. Eerlijkheid primeert. En mocht iedereen nu eens zijn mond opentrekken, zouden heel wat mama's niet constant het gevoel hebben dat ze 'falen' wanneer ze zich slecht voelen, of wanneer ze even niet weten wat te doen. PRAAT mensen. Praat. 

Liefs, 

An honest mom. 

💓💓💓